Hoe onbegaanbaar is de weg die voor me ligt,
aan de horizon komt niets meer samen.
Ons huis is toe, maar de gesloten ramen
weerspiegelen nog altijd je gezicht.

Ik hoor de echo van de lieve namen
die wij elkander teder hebben toegedicht
nog klinken en blijven helder uitgelicht
de dingen die wij samen ondernamen.

Dus blijf ik niet alleen,de vierentwintig jaar
die jij me gaf zullen me blijven vergezellen
als kostbare juwelen in mijn hand,

ze hebben onuitwisbaar in mijn hart gebrand
en zullen me altijd weer vertellen
hoe innig veel wij hielden van elkaar.

(Voor Jack)